Van de week kwam er op LinkedIn weer eens een oproep voorbij om allemaal met elkaar te linken. Onder de zinsspreuk Let’s connect lekker veel connecties verzamelen die je niet kent. Ik begrijp daar geen jota van. Je publiek wordt groter, is het argument. Dan ben je beter zichtbaar en krijg je meer klanten. Dat is natuurlijk aantrekkelijk. In het gunstigste geval zijn er 5 miljoen mensen (het aantal gebruikers van LinkedIn in Nederland) die mijn post kunnen zien als iedereen mee zou doen. Dat is meteen het belangrijkste nadeel van onbekende connecties hebben. Je hebt geen idee wie het zijn. Niet alleen ik krijg een groter publiek, iedereen krijgt een enorm podium. Zo krijg ik ook allerlei posts te zien waar ik totaal geen belangstelling voor heb. En met een beetje pech gaat het algoritme daar ook nog eens mee aan de haal. Dan krijg je vrijwel uitsluitend berichten die je een keer – misschien per ongeluk – hebt aangeklikt en zie je nauwelijks meer posts van mensen die je wel kent. Voor je het weet – en dat heb ik dan weer – zie je uitsluitend berichten van mensen die opkrabbelen uit een diep dal na een loodzware ziekte. Of zwevers die op zoek zijn naar contact met zichzelf en in hun lijf gaan. Of mensen die dankbaar zijn of trots op iemand anders. En de ergste typen: die in elke zin het woord ‘mógen’ toevoegen om duidelijk te maken dat ze er zoveel plezier in hebben en natuurlijk dat ze dankbaar zijn voor wat ze doen. De woordvoerster van de bewoners van Tubbergen (waar enige tijd geleden het COA een hotel heeft gekocht om asielzoekers onderdak te bieden) spande onlangs de kroon in het misbruiken van dit woord. Ze zei: ‘Ook ik heb verschillende bedreigingen mogen ontvangen.’

Waarom lees ik die berichten? Ik kan ze ook negeren. Maar ja, ik vind het lekker om me zo nu en dan te ergeren. Het is een guilty pleasure, ik weet het. Ik kan het niet nalaten om vage lulkoek te lezen. Het is vreselijk aantrekkelijk. Ik word erin gezogen. Het is de ergernis die me steeds weer lonkt. En daarom schotelt het algoritme mij deze narigheid op LinkedIn telkens weer voor. Ik zie nu bijna niks anders meer, zo lijkt het. Ik zit kennelijk in een algoritme waar ik niet in wil zitten. Hoe kom ik eruit? Raak ik ervan af door dit soort posts nooit meer aan te klikken? Is er een resetknop op LinkedIn waardoor ik opnieuw kan beginnen? Kan ik ergens cookies deleten? Wie het weet mag het zeggen.

Bekijk de trailer bij deze column die ik opnam bij het Casino in Utrecht: https://bit.ly/3RZmq2v