Dit jaar heb ik mij voorgenomen twee maanden in Italië te gaan wonen en werken. Als geheimschrijver kan ik op elke plek werken waar ik een laptop tot mijn beschikking heb. Ik heb daarom een tweekamerappartement gehuurd in een Etruskisch stadje op de grens van Toscane met Umbrië.
Frank Heinen (in de Volkskrant van 29 december) noemt ‘workation’ – een samentrekking van ‘work’ en ‘vacation’ – de pizza Hawaii van het moderne toerisme. Hij vindt dat je werken en vakantie niet door elkaar moet halen. Toch ga ik het doen. Ik vind namelijk beide leuk. Ik ben dol op m’n werk en ik houd erg veel van Italië. De combinatie van die twee is een groot plezier. Bovendien zie ik niet waarom je per se in een saaie omgeving zou moeten werken. Een pizza met ananas is inderdaad een foute combinatie. Maar je kunt beide heel goed op verschillende momenten op één dag eten. Zo kan ik op dinsdagochtend vroeg even naar de markt in Perugia en daarna aan de slag met webteksten, op vrijdagmiddag na het werk naar een wijnproeverij in Montepulciano en zaterdagavond naar een concert in Siena. Ik zou bijna jaloers worden op mezelf als ik hieraan denk …

Reken erop dat ik dagelijks mijn caffè ‘al banco’ drink bij de bar op de hoek. Het moet raar lopen als ik dan niet aan de praat raak met de lokale bevolking. Zo spijker ik mijn Italiaans bij. Mijn ultieme verlangen is dat ik over het centrale plein in mijn tijdelijke woonplaats loop en iemand mij toeroept: ‘Ciao Fráánk …!’ Niet op vakantie zijn, maar wonen en me thuis voelen in Italië. En ja, ik werk er dan ook. Graag zelfs. Dat is geen pizza Hawaii, dat is saffraanrisotto. Een regionale specialiteit. Ook geel, maar oneindig veel lekkerder.

Bekijk de trailer bij deze column, die ik opnam bij Stazione Pazzo in Soestduinen: https://bit.ly/3zABSuj