‘Het zijn bizarre tijden.’ Zo begint vrijwel elk bedrijf een bericht aan zijn klanten of medewerkers om hen een hart onder de riem te steken. Veel origineler wordt het niet. ‘Houd vol’ is de boodschap. Wát dan? Binnenblijven en niet naar het café? Dat kan ook niet, dus maak je geen zorgen. Natuurlijk weet ik best dat mensen het moeilijk hebben door de lockdown. Maar een overdreven sentiment maakt zich meester van ons land: we doen het samen en zijn samen sterk. Niet bij elkaar maar wel mét elkaar. We zijn in verbinding. Jakkes …! We zijn in verwarring. Dát zijn we. Onzeker over hoe ons inkomen er in de (nabije) toekomst uitziet. Begrijpelijk. Van die onzekerheid maken tal van coaches, allesweters en andere helderziende types gebruik om hun diensten aan de man te brengen. Labiele klanten zijn als was in hun vingers. ‘Juist nu moet je in je kracht staan!’ Ik krijg het bijna niet uit de pen. Rillingen lopen over m’n rug. Nikszeggende napraterij is het.

Het maffe is dat we met de hele wereld in hetzelfde schuitje zitten. Er is geen ontkomen aan. Het gebrek aan perspectief is wat ons parten speelt. Wanneer wordt er wát weer als vanouds? En wat verandert er definitief? Dat weten we niet. Het is een kwestie van timing of we over de economie mogen praten of alleen maar over onze gezondheid. Een feit blijft dat we met het grootste deel van de wereldbevolking langs de zijlijn staan. We luisteren naar wat medisch experts ons vertellen en gaan ervan uit dat dit klopt. Ondertussen hopen we dat waar we naar verlangen weer wordt zoals vroeger. Dat wil zeggen zoals een paar maanden geleden, toen er ogenschijnlijk nog niets aan de hand was. En dat we nu definitief achter ons laten wat verkeerd ging, zodat de wereld van na corona er een wordt van hartjes in de vensterbank.