Wonen en werken in Italië. Een beter leven bestaat niet. Het is mij erg goed bevallen om in april en mei in Italië te wonen en werken. De dag beginnen met een cappuccino of caffè in een bar of gewoon thuis gezet met een percolator van Bialetti. Als mijn dagtaak erop zit, maak ik een wandeling door Pieve of doe ik een boodschap voor het avondeten. Als het zo uitkomt ga ik een half uur of langer op een bankje zitten kijken naar mensen die langslopen of een praatje maken met iemand die daar ook dagelijks zit. Saai? Nou nee. Heel relaxed juist. Ik ga op in de lokale bevolking. Op zaterdag is er markt bijvoorbeeld. Ik bezoek die trouw, zoals alle Pievenaren. Acht keer in die twee maanden. Niet dat ik er iets te zoeken heb. Ik koop er op z’n hoogst wat venkelworst of bij de groentekraam een klein formaat courgettes (zucchini), een groente met tien keer zoveel smaak als in Nederland. De kramen met matige kleding en suffe schoenen hebben de overhand, zoals op veel zaterdagmarkten in Italië.
Italianen zijn nu eenmaal niet hetzelfde als Nederlanders. Een open deur. Maar hoe vaak staat iemand erbij stil? Als nuchtere kaaskop zakendoen met een temperamentvolle Italiaan is helemaal niet zo makkelijk. En andersom ook niet. In mei had ik de opdracht om de baas van een fabriek in de buurt van Milaan te interviewen en daar een artikel voor een blad over te schrijven. Ik werd met alle egards ontvangen. Zelfs de Nederlandse vlag hing uit naast de Italiaanse bandiera. Ik was hoog bezoek. Daar stond tegenover dat ik geen antwoord kreeg op een paar praktische vragen die ik vooraf had gesteld. Praktisch omgaan met tijd is niet Italiaans. Neem alle tijd. Het woord efficiënt kennen zij niet. Daar vergis ik me weleens in. Op dat punt kunnen wij veel leren van Italianen. Wij Nederlanders hebben het over ‘balans’ in werk en vrijetijd. Wij moeten oppassen voor een burn-out. Italianen hebben geen flauw idee wat dat is. Hun balans is aangeboren. Werken doen ze volop, maar ze spreiden het over de dag. In Nederland moeten we om vijf uur weer naar huis, kinderen ophalen, veel te vroeg en te snel eten en daarna sociale contacten aanhalen. Gekkenwerk, denk ik nu. Neem een voorbeeld aan de Italianen en ga tussen de middag uitgebreid warm eten. Zéker ook met een glas wijn erbij.
Volgend jaar ga ik weer wonen en werken in Città della Pieve. Dan een maand langer. Ik kan bijna niet wachten. Ik voel me thuis waar m’n computer het WiFi-wachtwoord herkent.
Bekijk de trailer bij deze column, die ik opnam in Doglio: https://bit.ly/3HkeLrL
