Vandaag is mijn dochter 18 jaar geworden. Ja, dankjewel. Ik geef ze aan haar door! Meerderjarig is ze. Een markering in haar leven. Ze mag van alles, zoals autorijden en stemmen bij verkiezingen, en ze wordt vanaf nu voor vol aangezien. Toch is het voor m’n gevoel maar kort geleden dat ze werd geboren. Wie zich de ‘traan van Maximá’ kan herinneren bij haar huwelijk met onze huidige koning, weet in te schatten hoe lang 18 jaar is. 

Ik heb mijn dochter de krant van vandaag cadeau gedaan. ‘Om goed te bewaren’ zei ik erbij toen ik ‘m gaf. Over 20 jaar is zo’n (papieren!) krant voor haar interessant om te lezen. Dan lacht ze waarschijnlijk om de ophef over een coronavirus uit China. Omdat ik – in tegenstelling tot mijn dochter – het nieuws aardig volg, verbaas ik me nú al over de wereldwijde angst voor een epidemie. Tijdens een gemiddelde griepepidemie in de winter in Nederland sterven er tussen de 250 en 2.000 landgenoten door de griep. Daar hoor je niemand over. Gelukkig gaan we hier, zoals in China, niet met die malle mondkapjes lopen die volgens deskundigen niet helpen tegen besmetting. De enige die daar beter van wordt is de fabrikant van die dingen. Over 20 of 30 jaar zeggen we meewarig tegen elkaar: hoe was het mogelijk dat dit soort onnozel nieuws de voorpagina van de krant haalde. Zoals er toen ik 18 was prominent in de krant werd bericht dat een fiets was gestolen of een botsing tussen twee auto’s had plaatsgevonden met uitsluitend blikschade.

Ik hoop dat mijn dochter zich openstelt voor verschillende opvattingen om haar heen en dat ze zich ontwikkelt tot een vrouw met belangstelling voor wat er in de wereld gebeurt. En dat ze natuurlijk nooit besmet raakt met het coronavirus. Wat een heerlijke leeftijd eigenlijk, 18 jaar. Het leven gaat beginnen. Kom maar op! Ik ben een beetje jaloers …