De creativiteit van mensen in quarantaine wordt breed geroemd in Nederland. Lollige filmpjes en tijdrovende spelletjes om de dag mee stuk te slaan worden volop gedeeld op social media. Maar bij het gros van de thuiszitters slaat de verveling toe. Als een deken ligt er een loomheid over Nederland die past bij een hittegolf in vakantietijd. ‘Challenges’ – dat is Engels voor: kom op doe’s mee! – met kinderfoto’s in zwartwit en met muziek uit de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw, zijn niet van de lucht. We proberen elkaar bezig te houden en moed in te spreken. We zijn nog niet halverwege en we raken al afgestompt voor de cijfers over het aantal doden door Corona of de hoeveelheid bedden die bezet zijn op de Intensive Cares. Mensen die helemaal niet kunnen zingen nemen een filmpje op dat massaal wordt gedeeld. Facebook is nog nooit zo goed bezocht als deze maand. Tips over hoe je kloofjes door het handenwassen kunt wegsmeren vliegen je om de oren. We dragen allemaal ons steentje bij om te doen wat we moeten doen. We houden allemaal anderhalve meter afstand van elkaar. We kijken in lades van nachtkastjes of we nog een mondkapje over hebben. We zien kansen waar ze niet zijn. Verwijten elkaar munt te slaan uit de crisis en geven op over hoe goed wij het Rode Kruis helpen. Wij werken om niet om zorgverleners een hart onder de riem te steken. Maar hoe lang nog? Er komt een moment waarop we er genoeg van hebben. Het duurt niet lang meer voor het zover is. Dan gaan we klagen. Dat voorspel ik. Klagen omdat we al het geld dat de regering ons heeft beloofd nog niet op de bankrekening hebben staan. Dat de waarde van onze beleggingen is gehalveerd. Dat we onze geplande vakantie naar Italië niet kunnen annuleren. Wij Nederlanders zijn goed in zeuren en commentaar leveren, vooral op de overheid. Vertellen hoe de vork in de steel steekt, maar niet op de hoogte zijn van alle aspecten van een probleem. En dat probleem dan ‘uitdaging’ noemen. Nog even en het debat over de manier waarop de coronacrisis wordt aangepakt steekt de zwartepietendiscussie naar de kroon. Nee, ik ga geen woordgrapje maken. Ook al ligt die voor de hand. Ik ben bloedserieus. Optimisten zeggen natuurlijk dat deze onzekere tijd ook veel moois oplevert. Dat zal zo zijn. Ik ben nooit een optimist geweest en ben dat nu ook niet. Nederland heeft bijna zijn buik vol van de caronacrisis. En ik ook.

Ik wil naar het café …!